Tytułowe pytanie nurtowało mnie tak bardzo, że folgując pustej ciekawości stałem się nieszczęśliwym posiadaczem takiego sprzętu, z którym doświadczenia opiszę poniżej. Zanim jednak pojadę po Bandzie*, narażając się rzeszy miłośników tej kategorii gadżetów, lojalnie ostrzegam. Nie tylko nie będzie to tekst pochlebny dla opasek fitnessowych (tyle można łatwo wyczytać z tytułu), będzie to skrajnie, do bólu subiektywna wypowiedź. Idąc pod prąd i przeciw powszechnym w Internecie trendom zamierzam niniejszym dać upust swojemu rozczarowaniu, wytłumaczyć dlaczego, nawet dla tak aktywnej osoby jak ja, zakup opaski był bezsensowny oraz zmusić Was do refleksji i przemyślenia ewentualnych zakupów tego typu. Do dzieła. Microsoft z Zespołem* Pierwszy smartwatch jaki miałem, to już siedmioletni i właściwie zabytkowy Sony Ericsson LiveView z 2010 r. Elementów fitnessowych nie miał za grosz ale powiadomienia, sterowanie muzyką, Facebook czy Twitter, to wszystko działało. Gwoli ścisłości częściej nie działało, ponieważ urządzeniu doskwierała koszmarna ilość chorób wieku dziecięcego. Czuć było jednak potencjał. Później po nieśmiesznym żarcie, jakim okazał się tani Chiński smartwatch (wysępiony od znajomej), postanowiłem pójść na całość i kupić wszystko mającą hybrydę smartwatcha i opaski fitness. Dla tkwiącego w trudnym sadomasochistycznym związku użytkownika produktów Microsoftu wybór był łatwy i stała się nim opaska Microsoft Band. Najpierw pierwsza, potem druga jej iteracja. Produkt Microsoftu jest dość niewdzięcznym chłopcem do bicia. Z każdego porównania z fitnessową konkurencją z reguły wychodzi obronną ręką. Przynajmniej na papierze. Lista czujników jaką dysponuje jest absurdalnie długa i znajdują się na niej pozycje, których przeznaczenia nie zna chyba nawet sam producent. Ale po kolei. Krokomierz Do liczenia kroków w zasadzie nie potrzebujemy opaski. Wszystkie nowsze procesory potrafią liczyć kroki przy uśpionym telefonie i praktycznie bez obciążania baterii, z czego producenci smartfonów skwapliwie korzystają. Tylko po co? Moim skromnym zdaniem tak mało wymagający od organizmu ruch nic nie daje. Zmęczyć się chodzeniem ciężko, więc wydolności organizmu nie poprawimy. Kalorii spala się śmiesznie mało (raptem 3 razy więcej niż przy siedzeniu przed TV), więc w odchudzaniu też nie pomoże. Jedyny pozytywny aspekt krokomierza, jaki znam to poprawa samopoczucia. I nie chodzi tutaj o radość ze spacerów. Ludzie, którzy nic nie robią, a jedyne co uprawiają to zapuszczony ogródek pod domem, tacy ludzie chodzą. Nawet jeśli tylko na trasie telewizor, kuchnia, ubikacja, parę kroków zrobić trzeba. Wystarczy wmówić sobie, że chodzenie to sport (inaczej nie mierzyłyby tego „opaski sportowe”) i już pod koniec dnia można sobie poprawić samopoczucie sprawdzając na wykresie swoje „sportowe” osiągi. Jeśli o mnie chodzi*, przydatność licznika kroków okazała się zerowa. Lubię chodzić i chodzę sporo. Nie zrobię jednak dodatkowego okrążenia po osiedlu tylko dlatego, że nie osiągnąłem jeszcze dziennego „targetu”. Czas zmarnowany na bezcelowe łażenie wolę przeznaczyć na poważniejsze aktywności i prawdziwy sport. Z kronikarskiego obowiązku warto wspomnieć, że Band 2 liczy jeszcze schody. Znacznie poważniejsza to aktywność niż chodzenie i używanie schodów zamiast windy wydaje się bardzo fajnym pomysłem na okazyjną aktywność. Problem w tym, że nie mam windy. Schodów na parterze też jak na lekarstwo. Tętno Czujnik pulsu w opasce to droga impreza. Urządzenia w niego wyposażone są już urządzeniami raczej z górnych półek. Czy warto? Na podstawie skromnych informacji, które posiadam na ten temat, informacja o tętnie ma sens wyłącznie wtedy, kiedy jest precyzyjna i dostarczana w trybie ciągłym. To niestety sprawia, że sporo urządzeń teoretycznie posiadających tę funkcję odpada w przedbiegach. Z oceną czujnika tętna mam spory problem. Ponieważ sam zastosowania absolutnie nie widzę, zasięgnąłem języka u poważniejszych, niż ja sportowców. Okazało się, że ile zdań tyle opinii, a prowadzony równolegle „research” w internetach jeszcze bardziej zagmatwał temat. Zaczęło się od poziomu tlenowego, czyli świętego Graala sportów wydolnościowych. Teoria, zgodnie z którą istnieje jakiś idealny poziom wysiłku, który jest najefektywniejszy, wydaje się bardzo sensowna. Wystarczy sprawdzić jakie jest nasze tętno maksymalne (zajechać się testowo na maksa) i utrzymywać odpowiednio niższe w trakcie treningu. Proste? No nie bardzo. Problem w tym, że każdy ten swój próg ma gdzieś indziej. I żeby mieć pewność gdzie on jest, należy się zbadać laboratoryjnie na okoliczność stężenia mleczanu (kwasu mlekowego). Jako, że opaska fitness i laboratorium to zdecydowanie dwa różne, sportowe światy, skupiłem się na pozornie prostszych metodach. Zacząłem czytać o metodach badania opartych o specjalne procedury i sposoby (np. stopniowe zwiększanie wysiłku co 3 minuty do całkowitego zaorania). Okazało się, że im dalej w las tym więcej drzew. Poza progami tlenowymi i beztlenowymi, pojawił się stan maksymalnej równowagi mleczanowej. Jak już znalazłem fajny, trwający 30 minut test (10 min wysiłek na maksa, potem kolejne 20 min i wyciągnięcie z tych 20 minut średniej), okazało się, że wykonać go trzeba wiele razy i najlepiej poprzedzić innym testem. Inaczej jego wyniki nie będą się pokrywały z laboratoryjnymi… Jeśli niewiele z tego zrozumieliście, nie szkodzi. Nie jesteście sami. Jak już pisałem, mało kto to rozumie – z niemal 10 przepytanych znajomych, każdy miał jakąś swoją teorię, której zresztą zaciekle bronił. W moim przypadku cały ten „research” okazał się równie bezużyteczny jak pomiar tętna. Za cholerę nie udało mi się znaleźć prostej metody ustalenia wartości moich progów, a co za tym idzie wykorzystania opaski. Zasadniczo na sportach wydolnościowych świat się nie kończy. Gdybym się odchudzał, lub miał zamiar pracować nad układem sercowo-naczyniowym, szukałbym niższych progów, przy których spala się głównie tłuszcz lub które są najkorzystniejsze dla serca i płuc. W pierwszym wypadku wystarczy jednak powolny truchcik, a w drugim ograniczenie wysiłku tak, aby nie dostać zadyszki. Nie wiem, czy ma to cokolwiek jeszcze wspólnego ze sportem, ale tu tym bardziej można się chyba obejść bez opaski. Nie zrozumcie mnie źle. Absolutnie nie neguję profesjonalnego podejścia do tętna w wysiłku. Wydaje mi się jednak, że na amatorskim, a być może i półprofesjonalnym poziomie uprawiania sportów wytrzymałościowych gra nie jest warta świeczki. Czas poświęcony na pogoń za Świętym Graalem czyli tętnem idealnym, wolę poświęcić na sam, jakikolwiek wysiłek. Zamiast czytać o uprawianiu sportu wolę go uprawiać. GPS Zalety lokalizacji są oczywiste. Po co trenować, jeśli nie można pochwalić się tym poprzez wrzucenie mapki na fejsa? Niestety opaski z GPS to dość droga, górna półka. Poza tym dają niewiele więcej niż dowolny smartfon z aplikacją. Faktycznie, opaska wyręczająca nasz szybko rozładowujący się telefon to miły gadżet. Stały i szybki podgląd na postępy treningu lub aktualną prędkość też są miłe i pewnie dodatkowo motywują. Czy jednak warto dopłacać parę stówek do opaski skoro telefon ze słuchawkami da nam w zasadzie to samo? Ja osobiście kompletnie jej nie używam. Na nartach 2 godziny pracy z GPS to zdecydowanie za mało (zresztą kilkanaście bliźniaczych zygzaków na stoku nie nadawałoby się pewnie na fejsa). Skałki, lodowisko czy squash - tutaj także kompletnie GPS się nie przydaje. Niektórym nieźle spisuje się na rolkach, jednak poza freeridem kupę czasu poświęcam na slalom, a tego GPS nie ma jak zarejestrować. Użyteczność GPSa w opasce wydaje się ograniczona do kilku zaledwie sportów. Bieganie, krótkie treningi rowerowe lub rolkowe. Tylko jeśli lubicie akurat taką formę wysiłku przyda Wam się ta funkcjonalność. Zanim jednak dopłacicie te parę stówek do modelu z GPSem, zastanówcie się czy nie wystarczy Wam telefon, krokomierz, stoper lub tradycyjne liczenie okrążeń. Ja GPSu praktycznie nie odpalam. Na nartach GPS wytrzymał 3 godziny. Jeździłem ponad 7. Sen Dużą nadzieję wiązałem z analizą snu. Tu zasadniczo urządzenie nie zawiodło. Poza tym, że spanie z grubą i niewygodną jak cholera opaską, wymagało sporo samozaparcia, nie mam się do czego przyczepić. Jak długo zasypiałem, ile razy się budziłem, kiedy i jak długo byłem w fazie głębokiego snu – to wszystko z początku wydawało się bezcenne w ewentualnej analizie moich problemów ze snem. I miałem rację. Tak mi się wydawało. Z perspektywy czasu wszystkie te dane okazały się psu na budę. Z wykresów dowiedziałem się, że źle sypiam. No wielkie dzięki! Dzięki opasce za 600 zł dowiedziałem się czegoś, o czym wiedza sprawiła, że w ogóle wydałem te 6 stówek. Mam problemy z zasypianiem i budzę się często. No kto by pomyślał. Eureka! W sumie, dzięki opasce nie dowiedziałem się niczego nowego. Dostałem jednak piękne, nic nie wnoszące do tematu wykresy. Nie chcę wyjść na malkontenta (w sensie, że jeszcze bardziej niż do tej pory), ale liczyłem chyba na więcej. Nie przewidziałem, że wnikliwa analiza wykresów z paru miesięcy sprowadzi się do wniosków typu: powinienem dłużej spać, szybciej zasypiać i rzadziej się budzić. Pewnie jeszcze mniej wiercić i nie chrapać. Byłbym zapomniał – teraz wiem ile czasu jestem w fazie głębokiego snu. Za cholerę nie wiem jednak co miałbym z tą wiedzą zrobić. Skłamałbym jednak twierdząc, że opaska nic nie dała. Ostatnio zacząłem ją zdejmować na noc. Faktycznie. Jakby nieco lepiej sypiam… Czujnik UV Tego nawet nie potrafię skomentować. Opalania nie uprawiam profesjonalnie i nie mam bladego pojęcia po co mi czujnik promieniowania UV. Zastanawiałem się, czy chociaż ostrzeże mnie przed udarem lub spaleniem na słońcu? Byłoby miło. Tylko skąd opaska miałaby wiedzieć, czy jeszcze jestem blady jak pupa niemowlaka i nawet dwie godziny na słońcu mogą zaowocować krwistą czerwienią, czy już jestem brązowy i ogorzały, co z zasady w pełni zabezpiecza mnie przed słońcem. Skąd wie czy mam czapkę na głowie? Te pytania pozostawię bez odpowiedzi – albo ktoś w komentarzach rozjaśni mroki mojej niewiedzy, albo pozostanie poczekać na letnie testy. Czujnik przewodzenia elektrycznego ciała Z tego co wiem, reakcję skórno-galwaniczną wykorzystuje się przy badaniu wariografem. Czyżby moja opaska sprawdzała czy kłamię? Jeśli tak robi (przez mikrofon może przecież nasłuchiwać) to do danych tych ma dostęp tylko Microsoft i CIA. Ja ich nigdzie nie odnalazłem i odnoszę nieodparte wrażenie, że sam producent opaski nie bardzo wie do czego ten czujnik wykorzystać. Wysokościomierz/barometr Zastosowania dla barometru także nie udało mi się znaleźć. Nigdy w życiu nie miałem potrzeby sprawdzać wysokości nad poziomem morza, ani ciśnienia atmosferycznego. Mógłbym się pokusić o jakieś spekulacje na temat górskich wycieczek, lub innych teoretycznych zastosowań. Szkoda mi na to jednak czasu. Temperatura skóry i powietrza. Do obu czujników zasadniczo użytkownik dostępu nie ma. Dane z nich używane są w wewnętrznych algorytmach Microsoftu (np. do kalibracji wysokościomierza). Mi te dane do niczego nie są potrzebne. Podsumowanie To prawie wszystkie moje żale i pretensje. Zakończyć chciałbym jeszcze jedną łyżką dziegciu dodaną do mieszanki. Opaski nie są za darmo. I nie chodzi mi wyłącznie o to, że słono kosztują. Tanie niewiele rejestrują lub robią to w sposób zawodny, za drogie płaci się już w setkach złotych, a ich użyteczność wcale nie jest oczywista. Osobnym kosztem jest także konieczność noszenia kolejnego gadżetu, jego zakładania, ściągania i ładowania. Nawet jeśli Wasza partnerka nie będzie miała nic przeciw noszeniu cholerstwa w łóżku (znam takie skrajnie mało wyrozumiałe, które ani skarpetek, ani zegarków nie tolerują), to przecież wygodę, a co za tym idzie jakość spania taka opaska zawsze pogorszy. Do tego wszystkiego dodajcie dyskomfort jaki poczujecie, jeśli o opasce zapomnicie, zgubicie ją lub się po prostu popsuje. Nie tylko jej brak na nadgarstku, ale także złudna świadomość, że spada Wam średnia kroków lub jakość treningów, może być przykra. Zanim więc wydacie, swoje (lub rodziców) ciężko zarobione pieniądze, zastanówcie się dobrze. Czy gadżet taki faktycznie poprawi jakość waszego życia? Pomoże w treningach czy, przez ich parametryzację raczej odbierze z nich przyjemność? Czy opaska fitnesowa stanie się niezbędnym elementem waszych sportowych wysiłków czy tylko kulą u nogi, która prędzej czy później wyląduje w szafie pod skarpetkami. *Pun Intended, czyli po naszemu: gra słów zamierzona. Źródła obrazków: oraz własne