🎮 Odszkodowanie Od Szpitala Psychiatrycznego

Zobacz również: Zgodnie z nowelizacją ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, przyjęcie do domu pomocy społecznej bez zgody osoby zainteresowanej, a za zgodą jej przedstawiciela ustawowego, będzie wymagać orzeczenia sądu opiekuńczego o skierowaniu do takiego domu. Nowe przepisy dostosowują polskie prawo do wyroków Europejskiego
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego następuje za jej pisemną zgodą na podstawie ważnego skierowania do szpitala, jeżeli lekarz wyznaczony do tej czynności, po osobistym zbadaniu tej osoby, stwierdzi wskazania do przypadku braku powyższej zgody, zastosowanie znajduje art. 29 ustawy, stanowiący, że do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody wymaganej w art. 22, osoba chora psychicznie, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądź, która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia. W takiej sytuacji o potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego orzeka sąd sądu o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego, ma więc charakter zastępczy tzn., że Sąd jest władny podjąć decyzje tylko wówczas, gdy osoba, której dotyczy art. 29 powołanej ustawy nie wyraża zgody na hospitalizacje i co, do której zachodzi, co najmniej jedna z przesłanek ściśle określonych w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 tej osób, które mogą złożyć wniosek o umieszczenie osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody W przedmiocie umieszczenia osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody, sąd wszczyna postępowanie na wniosek złożony przez małżonka tej osoby, jej krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej przedstawiciela ustawowego lub osoby sprawującej nad nią faktyczną w linii prostej są osoby pochodzące jedna od drugiej. Rozróżnia się tu linię wstępnych, czyli np. rodziców, dziadków, oraz linię zstępnych, czyli np. dzieci, wnuków, wniosku o umieszczenie osoby w szpitalu psychiatrycznym dołącza się orzeczenie lekarza psychiatry, szczegółowo uzasadniające potrzebę leczenia w szpitalu psychiatrycznym. Orzeczenie lekarz psychiatra wydaje na uzasadnione żądanie osoby lub organu uprawnionego do zgłoszenia wniosku o wszczęcie stanowi art. 30 ust 2 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, w przypadku niezałączenia do wniosku orzeczenia lekarskiego lub gdy zostało ono wydane w okresie dłuższym niż 14 dni przed dniem złożenia wniosku, sąd zwraca w przypadku, o którym mowa w ust. 2, jeżeli treść wniosku lub załączone do wniosku dokumenty uprawdopodabniają zasadność przyjęcia do szpitala psychiatrycznego, a złożenie orzeczenia lekarza psychiatry, nie jest możliwe, sąd zarządza poddanie osoby, której dotyczy wniosek, odpowiedniemu osoba ta odmawia poddania się badaniu, może być ono przeprowadzone bez jej zgody. Organ orzekający o potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznegoO konieczności przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby przejawiającej zaburzenia psychiczne, bez jej zgody, orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej okoliczności uzasadniających umieszczenie osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody Sąd Okręgowy w Sieradzu w postanowieniu z dnia 6 lutego 2019 r., Sygn. akt I Ca 18/19, uznał, że sąd procedujący w przedmiocie wniosku o umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym nie może ograniczać się tylko do pozna­nia wniosków końcowych biegłego psychiatry, lecz sam powinien dokonać oceny i wykazać okoliczności uzasadniające wniosek, iż nieprzyjęcie określonej osoby do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie jej zdrowia psychicznego. Powód konieczny do przymusowego umieszczenia osoby w szpitalu psychiatrycznym Wyjaśnić więc należy, że sam fakt choroby psychicznej, nawet w stadium zaawansowanym, nie jest wystarczającym powodem do „przymusowego” umieszczenia osoby chorej w szpitalu psychiatrycznym. Konieczne jest, bowiem ustalenie, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, przy czym rokowanie to musi mieć charakter kwalifikowany, w tym sensie, że musi istnieć zagrożenie „znacznym” stopniem nasilenia choroby, a nie jakimkolwiek pogorszeniem samopoczucia (tak: wyrok Sądu Rejonowego w Wieliczce z dnia 22 listopada 2017 r., Sygn. akt IV RNs 291/17).Brak koniecznej przyczyny do przymusowego umieszczenia w szpitaluBrak koniecznej przyczyny do przymusowego umieszczenia w szpitalu zachodzi w tedy, gdy uczestnik postępowania jest zdolny do samodzielnej egzystencji i zaspokajania potrzeb życiowych, a brak jest podstaw do przyjęcia, że leczenie szpitalne przyniesie poprawę stanu zdrowia sformułowania w opinii biegłego, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu zdrowia osobyJeżeli opinia biegłego z zakresu psychiatrii nie zawiera wprost sformułowanej przesłanki z Art. 29 ust 2 pkt 1, stanowiącej o możliwości przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby, bez jej zgody, w sytuacji, gdy dotychczasowe zachowanie tejże osoby wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, to tezę o tego rodzaju zagrożeniu sąd może wyprowadzić z całokształtu treści opinii oraz wszelkich okoliczności sprawy zawisłej przed sądem (tak: Sąd Okręgowy w Sieradzu w postanowieniu z dnia 6 lutego 2019 r., Sygn. akt I Ca 18/19).Więcej na temat opinii biegłego – czytaj przymusowego umieszczenia w szpitalu – przykłady z orzecznictwaSąd Okręgowy w Koninie w postanowieniu z dnia 8 grudnia 2017 r. w sprawie Sygn. akt I 1Ca 449/17 stwierdził, że podstawą do przymusowego przyjęcia do szpitala psychiatrycznego był brak wglądu uczestniczki postępowania w proces chorobowy, sporadyczne wizyty u specjalisty, nieregularna terapia farmakologiczna, bezkrytyczne podejście do występujących u niej objawów i kategoryczna odmowa przyjmowania leków innych niż przez nią aprobowane, związane z jej chorobą ocenie sądu powyższe okoliczności uzasadniały przekonanie, że jedynie umieszczenie uczestniczki w szpitalu psychiatrycznym mogło przynieść poprawę stanu jej zdrowia. Brak bowiem leczenia psychiatrycznego uczestniczki mogło spowodować znaczne pogorszenie się jej stanu psychicznego i funkcjonowania, tym bardziej w sytuacji, gdzie uczestniczka nie chciała korzystać z pomocy osób bliskich, z którymi wchodziła w coraz większe postępowania w sprawie o umieszczenie osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody Zasadą postępowania nieprocesowego jest to, że każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie (art. 520. § 1 kpc). Jeżeli jednak uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania lub interesy ich są sprzeczne, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na jednego z uczestników w całości. To samo dotyczy zwrotu kosztów postępowania wyłożonych przez uczestników (§ 2).Sąd Okręgowy w Sieradzu w postanowieniu z dnia 6 lutego 2019 r., Sygn. akt I Ca 18/19 stwierdził jednak, że z uwagi na przedmiot sprawy o umieszczenie osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody, w której chodzi wyłącznie o dobro tej osoby, na podstawie art. 520 § 1 należy ustalić, że każdy z zainteresowanych ponosi koszty związane ze swoim udziałem w postępowaniu.
Niepoczytalna prawniczka ma trafić do szpitala psychiatrycznego za zniewagę policjanta. Jest kasacja RPO Mężczyzna od początku 2018 r. przebywa w szpitalu. W swojej kasacji, Rzecznik
Pacjenci szpitali psychiatrycznych z wielu względów stanowią szczególną grupę chorych. W niniejszym artykule nie będę poruszał kwestii różnić pomiędzy „chorobami duszy” i „chorobami ciała”, ale przedstawię na czym polegają uwarunkowania sytuacji prawnej pacjenta szpitala psychiatrycznego. Zawartość1 Relacja pomiędzy lekarzem a pacjentem2 Prawa pacjenta szpitala psychiatrycznego3 Prawa pacjenta a przymusowe leczenie Relacja pomiędzy lekarzem a pacjentem Relacja pomiędzy lekarzem i pacjentem nie jest równa. To ten pierwszy dysponuje wiedzą, doświadczeniem i środkami technicznymi, które stawiają go w uprzywilejowanej pozycji względem chorego, który jest osobą potrzebującą pomocy, często bezradną, niejednokrotnie pozbawioną wsparcia ze strony osób trzecich. Dysproporcja ta ujawnia się szczególnie w realiach szpitala psychiatrycznego. Podstawowym aktem prawnym regulującym prawa i obowiązki chorego leczącego się w szpitalu psychiatrycznym reguluje ustawa o ochronie zdrowia psychicznego z 19 sierpnia 1994 r. Akt ten uchwalony został wcześniej, aniżeli inne akty prawne regulujące prawa pacjenta, co wydaje się nieprzypadkowe. Pacjent szpitala psychiatrycznego może być hospitalizowany dobrowolnie, ale również bez swej zgody. W tym drugim przypadku leczenie pełni nie tylko funkcję terapeutyczną, ale również izolacyjną, chroniącą społeczeństwo przed zagrożeniem ze strony osoby zaburzonej. Istotą ochrony praw pacjenta szpitala psychiatrycznego są zatem zarówno wartości zdrowia i życia, czy autonomii woli, ale także wolności osobistej. Liczne relacje dotyczące stosowania leczenia psychiatrycznego jako represji, chociażby wobec dysydentów w byłym ZSRR, przynoszą szereg tragicznych historii, a jednocześnie pokazują, że prawa pacjenta szpitala psychiatrycznego i jego godność są bardziej narażone na naruszenia, aniżeli pacjenta leczonego wyłącznie ze względów somatycznych. Prawa pacjenta szpitala psychiatrycznego stanowią część ogólnych praw pacjenta. Dlatego w przypadku braku regulacji szczególnych w jego przypadku zastosowanie znajdą przepisy ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta z 6 listopada 2008 r. Cytowana ustawa wymienia w szczególności prawo pacjenta do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej (w przypadku leczenia psychiatrycznego – zawsze bezpłatnej), do informacji o swoim stanie zdrowia, do do zachowania w tajemnicy przez osoby wykonujące zawód medyczny informacji z nim związanych, do wyrażenia zgody na udzielenie świadczeń zdrowotnych, do poszanowania intymności i godności, do dokumentacji medycznej, do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego. Prawa pacjenta, w szczególności w kontekście pacjenta szpitala psychiatrycznego, mają przy tym umocowania w aktach wyższego rzędu: art. 68 ust. 3 Konstytucji RP nakazuje władzom publicznym szczególną opiekę zdrowotną nad osobami niepełnosprawnymi, w zakresie przymusowej hospitalizacji i przymusowego leczenia, art. 30 wskazuje na przyrodzoną i niezbywalną godność człowieka jako podstawę i źródło wszelkich praw i wolności, art. 41 ust. 2 gwarantuje kontrolę niezawisłego sądu dla każdego pozbawienia wolności, a tak należałoby kwalifikować osobę poddaną przymusowej hospitalizacji. Prawa pacjenta a przymusowe leczenie Specyfika ochrony praw pacjenta szpitala psychiatrycznego wyraża się w szczególności w kontekście możliwości zastosowania przymusowego leczenia, które w oczywisty sposób stoi w sprzeczności z wartościami autonomii i wolności jednostki. Przymus taki może być zastosowany jedynie w dla dobra i w interesie pacjenta, co nie oznacza, że możliwa jest tu dowolność. Przeciwnie, stosowanie przymusu jest sytuacją wyjątkową, a zatem należy ją traktować jako ściśle ograniczoną do przewidzianych ustawą przypadków. Przymus bezpośredni wobec pacjenta może być zastosowany wówczas, gdy chory swoim zachowaniem zagraża własnemu lub cudzemu zdrowiu lub życiu albo narusza bezpieczeństwo powszechne, kiedy gwałtownie niszczy lub uszkadza przedmioty w otoczeniu, kiedy poważnie zakłóca działanie placówki, w której przebywa. Zanim przymus zostanie zastosowany, należy pacjenta uprzedzić. Możliwość przyjęcia osoby do szpitala bez jej zgody istnieje wówczas, jeśli jej dotychczasowe zachowanie wskazuje, że z powodu choroby zagraża własnemu życiu lub zdrowiu lub zdrowiu innych osób. Przyjęcie bez zgody pacjenta zawsze wymaga zatwierdzenia przez ordynatora w ciągu 48 godzin oraz powiadomienia właściwego miejscowo sądu opiekuńczego w ciągu 72 godzin od chwili przyjęcia. Osobną sytuacją jest orzeczenie przymusowego pobytu w ramach stosowanego przez sąd w postępowaniu karnym środka zabezpieczającego, w szczególności wobec osób, które popełniły przestępstwo w stanie niepoczytalności, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że popełnią one ponownie czyn zabroniony o znacznej społecznej szkodliwości w związku z chorobą psychiczną lub upośledzeniem umysłowym lub też ciężkie przestępstwo w związku z zaburzeniem preferencji seksualnych. Możliwość stosowania przymusu nie może prowadzić do wniosku, że osoby leczone w szpitalu psychiatrycznym mają mniej praw, aniżeli inni pacjenci. Wręcz przeciwnie, obowiązujące przepisy nakładają obowiązek szczególnej dbałości o prawa takich osób. W tym też celu ustawa o ochronie zdrowia psychicznego wprowadziła instytucję Rzecznika Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego, który powinien być obecny w każdej placówce i którego zadaniem jest między innymi pomoc w dochodzeniu praw w sprawach związanych z przyjęciem, leczeniem, warunkami pobytu i wypisaniem ze szpitala psychiatrycznego. Kodeks etyki lekarskiej w art. 3 nakazuje wypełniać lekarzowi obowiązki bez względu na różnice płci, wieku, sytuacji materialnej. W przypadku osób leczonych psychiatrycznie standard ochrony jest dodatkowo zwiększony, czego uzasadnieniem jest charakter ich przypadłości, a także dopuszczalny w pewnych wypadkach przymus.
\n\n\n\n \nodszkodowanie od szpitala psychiatrycznego
"Byłem w sytuacji, gdy myśl o pójściu do pracy wzmagała u mnie myśli samobójcze". Poruszający list otwarty do lekarzy • Pobyt na oddziale psychiatrycznym przy depresji (WIDEO) • Psychiatrów nie stać na leczenie dzieci • Małgorzata Halber trafiła do szpitala psychiatrycznego.
Przyjęcie osoby do szpitala psychiatrycznego bez jej zgodyJak wskazuje art. 23 ust 1 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (oozp), osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez zgody (o której mowa w art. 22 oozp) tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych przyjęciu takiej osoby do szpitala postanawia lekarz wyznaczony do tej czynności po osobistym jej zbadaniu i zasięgnięciu w miarę możliwości opinii drugiego lekarza psychiatry albo psychologa (art. 23 ust 2 oozp). Lekarz ten jest obowiązany wyjaśnić choremu przyczyny przyjęcia do szpitala bez zgody i poinformować go o jego do szpitala psychiatrycznego w powyższym trybie wymaga zatwierdzenia przez ordynatora (lekarza kierującego oddziałem) w ciągu 48 godzin od chwili przyjęcia. Kierownik szpitala zawiadamia o powyższym sąd opiekuńczy miejsca siedziby szpitala w ciągu 72 godzin od chwili przyjęcia (art. 23 ust 4 oozp). Powyższe czynności odnotowuje się w dokumentacji otrzymaniu zawiadomienia, sąd opiekuńczy wszczyna postępowanie dotyczące przyjęcia do szpitala psychiatrycznego (Art. 25 ust. 1 oozp).Inne osoby przyjmowane do szpitala psychiatrycznego bez zgodyArt. 29 ust 1 oozp wskazuje, że do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody, osoba chora psychicznie:której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądźktóra jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego takiej osoby bez jej zgody, orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej osoby – na wniosek jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej przedstawiciela ustawowego lub osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę. W stosunku do osoby objętej oparciem społecznym, wniosek może zgłosić również organ do spraw pomocy wniosku podmioty te załączają orzeczenie lekarza psychiatry szczegółowo uzasadniające potrzebę leczenia w szpitalu psychiatrycznym. Orzeczenie lekarz psychiatra wydaje na uzasadnione żądanie osoby lub organu uprawnionego do zgłoszenia wniosku o wszczęcie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10 marca 1998 r. sygn. akt I CKN 571/97, OSNC 1998, nr 10, poz. 170, orzeczenie sądu o potrzebie przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego nie oznacza, ze osoba taka może być umieszczona w szpitalu bezterminowo. Okres pobytu tej osoby w szpitalu zależy od ustania przyczyny wydania przez sąd orzeczenia o jej przyjęciu (art. 35 ust. 1 i art. 36 oozp).Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego w sytuacji wątpliwości do co występowania choroby psychicznej Zgodnie z art. 24 ust. 1 oozp osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody wymaganej w art. 22 oozp do szpitala w celu wyjaśnienia tych wątpliwości. Pobyt w szpitalu w takim przypadku nie może trwać dłużej niż 10 przyjęcia do szpitala stosuje się tu zasady i tryb postępowania określony w art. 23 oozp, a zatem postanawia o tym lekarz wyznaczony do tej czynności po osobistym zbadaniu osoby i zasięgnięciu w miarę możliwości opinii drugiego lekarza psychiatry albo psychologa. Przyjęcie do szpitala wymaga zatwierdzenia przez ordynatora (lekarza kierującego oddziałem) w ciągu 48 godzin od chwili przyjęcia. Kierownik szpitala zawiadamia o powyższym sąd opiekuńczy miejsca siedziby szpitala w ciągu 72 godzin od chwili osoby do szpitala psychiatrycznego za jej zgodąZgodnie z art. 22 ust. 1 oozp, przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego następuje za jej pisemną zgodą na podstawie ważnego skierowania do szpitala, jeżeli lekarz wyznaczony do tej czynności, po osobistym zbadaniu tej osoby, stwierdzi wskazania do przyjęcia. W nagłych przypadkach, w szczególności w przypadku braku możliwości uzyskania pomocy lekarskiej przed zgłoszeniem się do szpitala, osoba z zaburzeniami psychicznymi może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego, za jej pisemną zgodą, bez skierowania (art. 22 ust. 1a oozp).Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby małoletniej lub ubezwłasnowolnionej całkowiciePrzyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby małoletniej lub ubezwłasnowolnionej całkowicie następuje za pisemną zgodą jej przedstawiciela ustawowego (art. 22 ust. 3 oozp).Jeżeli przyjęcie do szpitala dotyczy osoby małoletniej powyżej 16 roku życia lub osoby pełnoletniej całkowicie ubezwłasnowolnionej, zdolnej do wyrażenia zgody, jest wymagane również uzyskanie zgody tej osoby na przyjęcie. W przypadku sprzecznych oświadczeń w sprawie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego tej osoby i jej przedstawiciela ustawowego, zgodę na przyjęcie do szpitala wyraża sąd opiekuńczy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby (art. 22 ust. 4 oozp).Przedstawiciel ustawowy osoby, która nie pozostaje pod władzą rodzicielską, wyraża zgodę na przyjęcie do szpitala psychiatrycznego za zgodą sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby; w wypadkach nagłych nie jest konieczne uzyskanie zgody sądu opiekuńczego przed przyjściem do szpitala psychiatrycznego (art. 22 ust. 5 oozp). O każdorazowym przyjęciu osoby z zaburzeniami psychicznymi, w takich warunkach, kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia bezzwłocznie sąd opiekuńczy miejsca siedziby szpitala. W zawiadomieniu kierownik szpitala psychiatrycznego wskazuje okoliczności uzasadniające przyjęcie (art. 22 ust. 6 oozp).Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie lub osoby upośledzonej umysłowo niezdolnej do wyrażenia zgodyPrzyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie lub osoby upośledzonej umysłowo niezdolnej do wyrażenia zgody lub stosunku do przyjęcia do szpitala psychiatrycznego i leczenia następuje po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby (art. 22 ust. 2 oozp).W przypadkach nagłych osoba taka może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez wcześniejszego uzyskania zgody sądu opiekuńczego. W takim przypadku lekarz przyjmujący tę osobę ma obowiązek, o ile to możliwe, zasięgnięcia pisemnej opinii innego lekarza, w miarę możliwości psychiatry, albo pisemnej opinii psychologa (art. 22 ust. 2a oozp). W takim przypadku, kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia niezwłocznie sąd opiekuńczy właściwy ze względu na siedzibę szpitala, w celu uzyskania zgody sądu na pobyt tej osoby w szpitalu. W zawiadomieniu kierownik szpitala psychiatrycznego wskazuje okoliczności uzasadniające przyjęcie (art. 22 ust. 2b oozp).Stosownie do art. 22 ust. 2c oozp, jeżeli osoba chora psychicznie lub osoba upośledzona umysłowo niezdolna do wyrażenia zgody lub stosunku do przyjęcia do szpitala psychiatrycznego sprzeciwia się przyjęciu do szpitala psychiatrycznego, a jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, stosuje się odpowiednio przepisy art. 23 ust. 3–5 oraz art. 25 i 27, a zatem z obowiązkiem:wyjaśnienia choremu przyczyny przyjęcia do szpitala bez zgody i poinformowaniu go o jego prawach,zatwierdzenia przez ordynatora (lekarza kierującego oddziałem) w ciągu 48 godzin od chwili przyjęcia,zawiadomienia przez kierownika szpitala o powyższym sądu opiekuńczego miejsca siedziby szpitala w ciągu 72 godzin od chwili przyjęcia – wówczas na podstawie otrzymanego zawiadomienia sąd opiekuńczy wszczyna postępowanie dotyczące przyjęcia do szpitala psychiatrycznegoOdnotowania powyższych czynności w dokumentacji treści postanowienia w przedmiocie przyjęcia tejże osoby, sąd opiekuńczy zawiadamia niezwłocznie szpital, w którym ta osoba przebywa. W razie wydania postanowienia o braku podstaw do przyjęcia, szpital psychiatryczny jest obowiązany wypisać tę osobę niezwłocznie po doręczeniu mu postanowienia zgody na przyjęcie i pobyt w szpitalu psychiatrycznymZgodnie z art. 22 ust. 2c oozp, jeżeli zachowanie osoby przyjętej do szpitala psychiatrycznego za zgodą wskazuje na to, że zachodzi okoliczność taka jak występowanie choroby zagrażającej bezpośrednio życiu tej osoby albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zgoda ta została cofnięta, stosuje się odpowiednio wyżej opisane przepisy art. 23 ust. 2–5 oraz art. 25–27. (art. 22 ust. 2c oozp).Działania podejmowane przez sąd opiekuńczy w kwestii przyjęcia do szpitala psychiatrycznegoNa podstawie otrzymanego zawiadomienia o przyjęciu osoby do szpitala psychiatrycznego (o którym mowa w art. 22–24 oozp), sąd opiekuńczy wszczyna postępowanie w tej kwestii (art. 25 ust 1 oozp). Sąd opiekuńczy może rozpoznać sprawę również na wniosek tej osoby lub jej przedstawiciela ustawowego, jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa bądź osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę albo z urzędu (art. 25 ust 2 oozp). W przypadku gdy osoba przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody wyraziła potem zgodę na pobyt w tym szpitalu, sąd opiekuńczy umorzy postępowanie wszczęte na skutek zawiadomienia lub wniosku tej osoby (lub osób, o których mowa w art. 25 oozp), jeżeli uzna, że osoba ta wyraziła zgodę. Przed umorzeniem postępowania sąd jest obowiązany wysłuchać tę razie wydania przez Sąd postanowienia o braku podstaw do przyjęcia, szpital psychiatryczny jest obowiązany wypisać tę osobę niezwłocznie po doręczeniu mu postanowienia sądu (Art. 27 oozp).Wypis ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w szpitalu bez jej zgodyO wypisaniu ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w tym szpitalu bez jej zgody postanawia ordynator (lekarz kierujący oddziałem), jeżeli uzna, że ustały przyczyny przyjęcia i pobytu tej osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody (Art. 35 ust. 1 oozp). Osoba ta może za swoją później wyrażoną zgodą pozostać w szpitalu psychiatrycznym, jeżeli w ocenie lekarza jej dalszy pobyt w tym szpitalu jest wypisaniu ze szpitala w tym trybie i okolicznościach związanych z później wyrażoną zgodą osoby na pozostanie w szpitalu psychiatrycznym kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia sąd opiekuńczy (art. 35 ust. 1 oozp).Wniosek pacjenta o nakazanie wypisania ze szpitala psychiatrycznegoOsoba przebywająca w szpitalu psychiatrycznym, w tym również osoba ubezwłasnowolniona, może złożyć w szpitalu, w dowolnej formie, wniosek o nakazanie wypisania jej ze szpitala, co odnotowuje się w dokumentacji medycznej (art. 36 ust 1 oozp).Wypisania ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w nim bez swojej zgody mogą żądać również:przedstawiciel ustawowy,małżonek,rodzeństwo,krewni w linii prostej orazosoba sprawująca faktyczną nad nią takie może być zgłoszone w dowolnej formie i odnotowuje się je w dokumentacji medycznej. Powyższe żądanie przysługuje także prokuratorowi (art. 7 kpc).W razie odmowy wypisania, osoba przebywająca w szpitalu oraz odpowiednio inne wymienione osoby mogą wystąpić do sądu opiekuńczego, w którego okręgu znajduje się ten szpital, o nakazanie wypisania. Wniosek składa się w terminie 7 dni od powiadomienia tej osoby o odmowie wypisania oraz o terminie i sposobie złożenia wniosku (art. 36 ust 3 oozp).Pacjent względnie inne osoby, nie mogą złożyć wniosku o nakazanie wypisania wprost do sądu z pominięciem decyzji odmownej ordynatora (lekarza kierującego oddziałem). Jeżeli jednak taka sytuacja miałaby miejsce, wniosek winien podlegać odrzuceniu (art. 199 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego) (tak: M. Sychowicz: Postępowanie sądowe w sprawach z ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, Przegląd Sądowy 1995, nr 1, s. 21 oraz Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego. Komentarz, Eichstaedt Krzysztof, Gałecki Piotr, Bobińska Kinga).

Ograniczenie stygmatyzacji i wstydu. Myśl o udaniu się do szpitala z powodu objawów depresji może wywoływać uczucie strachu, zdenerwowania lub wstydu. Można się zastanawiać, jak ludzie będą nas oceniać albo czy nie uważamy się za słabych, bo nie potrafimy sobie poradzić. Takie myśli są częste, ale nie są słuszne.

Przepis art. 29 ust. 1 pozwala na przymuszenie osoby chorej psychicznie do podjęcia leczenia w szpitalu psychiatrycznym jedynie wówczas, gdy: (1) dotychczasowe postępowanie tej osoby wskazuje na to, że nieprzyjęcie jej do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego bądź (2) osoba ta jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, iż leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia. Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia zdaje się wynikać, że Sąd Rejonowy uznał, iż zachodzi pierwszy z tych wypadków, chociaż przy omawianiu podstawy prawnej orzeczenia Sąd podał przepis art. 29 ust. 1 nie dostrzegając, że przepis ten reguluje w dwóch punktach odrębne podstawy przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie, bez jej zgody. Przymusowe leczenie w zakładzie i szpitalu psychiatrycznym alkoholika bez jego zgody Poznań Dokonywana przez Sąd kontrola występowania w stanie faktycznym sprawy przesłanek ustawowych nakazujących uwzględnienie wniosku powinna być dokładna, zwłaszcza gdy osoba, której dotyczy wniosek kwestionuje, iż jej zachowanie uzasadnia w świetle obowiązującego prawa przymusową hospitalizację. Sąd nie może biernie poprzestać na ocenie wyrażonej przez biegłego lekarza psychiatrę. Opinia biegłego nie może być uznana za wyłączne źródło poczynionych przez Sąd pozytywnych ustaleń co do wystąpienia materialnoprawnych podstaw wniosku szczególnie wówczas, gdy bez szerszej motywacji przytacza tylko ustawowe zwroty stanowiące przesłanki przymusowego umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym. Należy przy tym podkreślić, że o potrzebie przymusowego umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym orzeka sąd a nie biegły, wobec czego sąd musi dysponować nie tylko stanowiskiem biegłego, lecz także zapoznać się z przesłankami jego rozumowania, a więc z charakterystyką zdiagnozowanej jednostki chorobowej, jej przebiegiem, sposobami leczenia oraz prognozami co do skutków zaniechania tego leczenia, konfrontując przesłanki oceny biegłego z faktami ustalonymi na podstawie innych dowodów przeprowadzonych w sprawie. Dodatkowa trudność w sprawie z wniosku o przyjęcie do szpitala bez zgody chorego wynika ze specyficznego charakteru ustaleń faktycznych, wyrażającego się w tym, że rozstrzygnięcie opiera się na prognozie, czyli hipotetycznej ocenie sądu co do skutków mogących nastąpić w przyszłości. Przewidywanie "znacznego pogorszenia" stanu zdrowia ma być, stosownie do wskazania ustawy, oparte na "dotychczasowym zachowaniu" chorego. Przez pojęcie "znaczne pogorszenie stanu zdrowia psychicznego" - uwzględniając art. 2 ust. 1 pkt 2 OchrZabUp. - należy rozumieć doprowadzenie się przez osobę chorą psychicznie, na skutek niepodejmowania leczenia, do stanu uniemożliwiającego jej funkcjonowanie w rodzinie, w miejscu zamieszkania lub w pracy. Takie rozumienie tego pojęcia pozwala ograniczyć hospitalizację przymusową tylko do tych osób, dla których jest ona niezbędna. Nie należy bowiem ułatwiać jej stosowania wobec osób chorych psychicznie, które zachowują się w sposób nawet rażąco odbiegający od wymagań społecznych, ale mogą funkcjonować bez większych trudności w rodzinie, miejscu zamieszkania i pracy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2010 r., V CSK 384/09). Wymaganie art. 46 ust. 2 OchrZabUp., aby podstawę ustaleń sądu stanowił, między innymi, dowód z opinii jednego lub kilku lekarzy psychiatrów musi być postrzegane także w kontekście umiejętnego rozróżnienia pomiędzy kompetencją biegłego do udzielenia informacji i wiadomości specjalnych niezbędnych do ustalenia i oceny okoliczności sprawy a kompetencją sądu jako wyłącznie uprawnionego do ustalenia faktów i ocen (również hipotetycznych) na podstawie tej opinii oraz innych dowodów. Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię Sąd Rejonowy ustalił, że S. G. ma 54 lata, mieszka z 77-letnią matką, jest kawalerem, nie ma dzieci, pobiera zasiłek z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Uczestnik leczył się psychiatrycznie w poradni zdrowia psychicznego od 16 - 17 roku życia, jednak od około 10 lat zaniechał leczenia, a nadto spożywa duże ilości alkoholu. Lekarz psychiatra E. P. w dołączonej do wniosku opinii psychiatrycznej, po przeprowadzeniu ambulatoryjnego badania psychiatrycznego stwierdziła, że S. G. jest osobą chorą psychicznie, cierpi na organiczne zaburzenia urojeniowe, podobne do schizofrenii oraz zespół zależności alkoholowej. Uczestnik jest całkowicie bezkrytyczny wobec swojej choroby, wskazane jest jego leczenie psychiatryczne w warunkach szpitalnych. Zdaniem psychiatry E. P., nieprzyjęcie S. G. do szpitala psychiatrycznego spowoduje dalsze pogorszenie stanu zdrowia psychicznego uczestnika. Zgodnie z opinią sądowo - psychiatryczną, sporządzoną przez biegłego lekarza psychiatrę M. Ć., S. G. ma zaburzenia urojeniowe oraz jest uzależniony od alkoholu. Świadczą o tym: dysforyczny nastrój, napięty afekt, urojenia ksobne, prześladowcze, doznawanie omamów słuchowych, nieufność, podejrzliwość, dziwaczność i nieadekwatność zachowań, niespójność reakcji emocjonalnych, zaburzony krytycyzm odnośnie choroby, leczenia. Opiniowany nie zgłasza się do psychiatry, pije ciągami alkohol, nadużywa R., wchodzi w konflikt z prawem, jest bezkrytyczny wobec potrzeby leczenia. S. G. jest osobą chorą psychicznie. Uczestnik wymaga leczenia w szpitalu psychiatrycznym. Jego dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie go do szpitala psychiatrycznego spowoduje znaczne pogorszenie jego stanu zdrowia psychicznego. Przymusowe leczenie w zakładzie i szpitalu psychiatrycznym alkoholika bez jego zgody Poznań Zdaniem Sądu Rejonowego, z wiarygodnych, logicznych i korespondujących ze sobą opinii lekarza psychiatry E. P. oraz biegłego sądowego - specjalisty psychiatry M. Ć. wynika, iż S. G. jest chory psychicznie, cierpi na zaburzenia urojeniowe oraz uzależnienie od alkoholu. Dotychczasowe zachowanie uczestnika wskazuje, że nieprzyjęcie go do szpitala psychiatrycznego spowoduje znaczne pogorszenie stanu jego zdrowia psychicznego. S. G. na rozprawie nie był w stanie odnieść się do dowodów z opinii biegłych i trudne było nawiązanie logicznej rozmowy z uczestnikiem. Dlatego też Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 29 ust. 1 orzekł o umieszczeniu S. G. w szpitalu psychiatrycznym. Postanowienie Sądu Okręgowego - II Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 6 lipca 2016 r. II Ca 260/16 W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji. Prosimy przejść do zakładki kontakt. Z wyrazami szacunku. Dochodzenie roszczeń przed Wojewódzką Komisją ds. Orzekania o Zdarzeniach Medycznych (dalej jako: Komisja) to jedna z dróg, którą może wybrać pacjent, ubiegający się o odszkodowanie lub zadośćuczynienie. Komisje rozstrzygają czy w danej sprawie doszło to tzw. zdarzenia medycznego. Uznanie, że doszło do zdarzenia medycznego Pobyt na oddziale zamkniętym szpitala psychiatrycznego może kojarzyć się z dosyć drastycznymi scenami z kultowego filmu „Lot nad kukułczym gniazdem„ gdzie pacjenci są celem sadystycznych zapędów siostry oddziałowej. Pobyt w szpitalu nie jest niczym przyjemnym. Podobnie ze szpitalem psychiatrycznym – nie jest to miejsce, gdzie przeciętny człowiek chciałby spędzać swoje życie. To właśnie dlatego przepustka za szpitala psychiatrycznego może być pod pewnymi warunkami szansą na „złapanie oddechu” przez pacjenta, a nawet możliwością zmaksymalizowania efektów terapii szpitalnej! Przepustka ze szpitala psychiatrycznego — co warto o niej wiedzieć? Nie każdy zdaje sobie sprawę z tego, że pobyt w szpitalu nie ma charakteru bezwzględnego i możliwe są od niego pewne wyjątki. Przepustka ze szpitala psychiatrycznego jest możliwa na podstawie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Urlopowanie pacjenta szpitala psychiatrycznego, jeśli ten nie zagraża życiu swojemu lub innych osób, może być również sprawdzianem i podpowiedzią dla lekarzy, czy terapia przynosi spodziewane efekty. Jeśli ordynator lub inny lekarz wyrazi zgodę, a sam pacjent wyraża taką wolę, może zostać na kilka dni wypuszczony ze szpitala i w tym czasie przebywać w swoim naturalnym środowisku. Jednak nie zawsze wypisanie ze szpitala osoby wymagającej całodobowej opieki medycznej jest możliwe. Jak od strony prawnej wygląda kwestia przepustki ze szpitala psychiatrycznego? Przepustka ze szpitala psychiatrycznego — znaj swoje prawa Przebieg urlopowania pacjenta ze szpitala psychiatrycznego może być dla lekarzy odpowiedzią na pytanie, czy możliwe jest rozważenie wypuszczenie pacjenta na stałe. Przepisy ustawy nie mówią jednak, na jak długo można pacjenta w ten sposób „przetestować”. Jednak krajowy konsultant w dziedzinie psychiatrii wydał jakiś czas temu zalecenia, z których wynika, że: „Przepustkę wydaje się na okres do 3 dni; w uzasadnionych przypadkach i w związku z wydarzeniami losowymi przepustkę można wydać na okres do 7 dni”. Krótkotrwała przepustka ze szpitala psychiatrycznego nie powinna jednak w żadnym wypadku prowadzić do zaprzestania leczenia. W tym przecież celu pacjent został przyjęty do szpitala. W dokumencie przepustki lekarz powinien również wskazać jakie leki pacjent powinien przyjmować, w jakiej dawce i odstępach czasu. Możliwe jest wpisanie dodatkowych zaleceń. Przepustka nie zastępuje prawa pacjenta do przebywania z osobami bliskimi. W tym zakresie nadal obowiązuje ustawa o prawach pacjenta i pacjent z zaburzeniami psychicznymi powinien mieć możliwość widzenia się z rodziną. Kiedy można zakazać wydawania przepustek? Urlopowanie pacjenta ze szpitala psychiatrycznego nie zawsze będzie możliwe. Co więcej, mimo wysiłków chorego i jego najbliższych, lekarz prowadzący może odmawiać wydania choremu przepustki. Kiedy ma do tego prawo? W przypadku chorych z potencjalnych ryzykiem samobójstwa (zespoły depresyjne, psychotyczne, reakcje sytuacyjne itp.) lub u osób, u których występowały myśli bądź próby samobójcze, jeśli lekarz uzna, że według jego oceny istnieje ryzyko zagrożenia życia chorego lub stwarza on zagrożenie dla życia innych — może odmówić wydania przepustki. Od takiej decyzji można się odwoływać, jednak w świetle przepisów prawa realne ryzyko samobójstwa jest realnym przeciwwskazaniem do udzielenia przepustki. Zdarza się, że mimo wyżej opisanej diagnozy, lekarz dokonuje wpisu, iż w chwili udzielenia przepustki dokonał oceny ryzyka samobójstwa i ono nie występuje. Wówczas pacjent po otrzymaniu przepustki może korzystać z uroków życia pozaszpitalnego, ale po zakończeniu okresu jej obowiązywania, powinien stawić się z powrotem na oddziale. Osoby, które potrzebują pomocy prawnej w sprawie przepustki ze szpitala psychiatrycznego, mogą zgłosić się po pomoc do kancelarii prawnej i podpisać pełnomocnictwo medyczne, które upoważnia do dostępu do dokumentacji medycznej pacjenta. Zachęcamy do śledzenia ciekawych informacji, które publikowane są w zakładce blog o prawie medycznym. Umieszczamy tam wiele praktycznych informacji, które mogą przybliżyć lepiej pacjentom proces ubiegania się np. o odszkodowanie za błąd lekarski, ale nie tylko! Otagowane jako: CHAD, karta informacyjna z leczenia szpitalnego, leczenie osoby chorej psychicznej, leczenie zamknięte, prawa pacjenta, schizofrenia niezróżnicowana, schizofrenia paranoidalna, wniosek o przymusowe leczenie psychiatryczne Do szpitala psychiatrycznego może być przyjęta osoba z zaburzeniami psychicznymi, która posiada skierowanie do szpitala i wyraziła pisemną zgodę na przyjęcie. Skierowanie jest ważne 14 dni od jego wystawienia - do dnia zgłoszenia się z nim do dowolnego szpitala psychiatrycznego na terenie kraju.
Mój tato od kilku miesięcy miał problem z jedzeniem. Skarżył się na bóle brzucha, po wykonaniu wszystkich możliwych badań ambulatoryjnie i braku konkretnej przyczyny zawiozłam ojca na SOR gdzie postanowiono zatrzymać go do diagnostyki. Ojciec wszedł do szpitala o własnych siłach i kolejne dwa dni pobytu nic złego się nie działo.

Jak uzyskać odszkodowanie za błąd medyczny - dowody na ponoszone koszty leczenia. Sam proces udowodnienia tego, że doszło do błędu medycznego jest bardzo skomplikowany. Jeśli chodzi o koszty leczenia, to nierzadko nie jest wcale łatwiej. Należy pamiętać, że dokumentacja medyczna jest podstawowym dowodem na to, że leczenie w ogóle

funkcjonowanie szpitala psychiatrycznego jako instytucji total-nej, warto więc zastanowić się, jak w polskim prawie wygląda ochrona prawa pacjenta do poszanowania jego życia prywatnego. Warto ponadto rozpatrzyć pod kątem etycznym, kiedy personel, nie posiadając często ustawowych odniesień, ma prawo ingero-wać w interesujące nas prawo.
Osoba, która doznała zakażenia szpitalnego podczas udzielanych jej świadczeń medycznych może dochodzić od szpitala swoich roszczeń. Przede wszystkim roszczeniem tym będzie odszkodowanie pieniężne. Ma ono pokryć koszty poniesione przez pacjenta w związku z zakażeniem.
\n \n odszkodowanie od szpitala psychiatrycznego

Ministerstwo Zdrowia przedstawiło nowe zasady pozasądowego przyznawania rekompensat za błąd medyczny. Zgodnie z projektem ustawy o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta z systemu zniknie 16 wojewódzkich komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych, działających od 2012 roku. Zastąpi je Zespół do spraw

Zgodnie z jego najważniejszą treścią: „Art. 23. 1. Osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez zgody wymaganej w art. 22 tylko wtedy, gdy jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób.”.
Wiemy, jak uzyskać odszkodowanie od sprawcy wypadku drogowego, które będzie w pełni satysfakcjonujące dla naszych klientów. Zapraszamy do współpracy. Oferujemy bezpłatną analizę Twojej sprawy, na podstawie której ocenimy szanse na uzyskanie odszkodowania i określimy jego potencjalną wysokość.
Matka Pawła przesłuchana w tym samym dniu podała, że mąż z synem przybyli do domu o godz. 14.00. Paweł był leczony w szpitalu ale z przerwami, ostatnio bez poprawy. Właśnie otrzymał przepustkę ze szpitala psychiatrycznego, w którym się leczy od 8 lat na schizofrenię.
Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie, pl. Sikorskiego 2/8 Kierownik: dr n. med. Andrzej Cechnicki akredytacja od 23.10.2009 r. Zakład Psychoterapii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie, w tym także kurs doskonalący „Psychoterapia Praktyczna” organizowany przez Medyczne Centrum Doskonalenia Zawodowego UJ i Katedrę Psychoterapii CM UJ
Forma pisemna zgody została wprowadzona przede wszystkim dla celów dowodowych.O samym przyjęciu do szpitala natomiast zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 23 listopada 1995r. regulującego szczegółowy sposób działania szpitala psychiatrycznego w sprawach przyjmowania oraz wypisywania ze
Odszkodowanie za operację i zabieg bez zgody pacjenta. Roszczenie o zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 KC oraz roszczenie o zadośćuczynienie będące następstwem zawinionego naruszenia praw pacjenta ( art. 4 ust. 1 ustawy o prawach pacjenta w zw. z art. 448 KC) mają odrębny charakter określając zasady odpowiedzialności za
Podstawowym dowodem który może przesądzić o przymusowym leczeniu będzie opinia biegłego lekarza psychiatry. Na podstawie badań można ustalić czy zachodzą przesłanki do przymusowego leczenia. W mojej ostatniej sprawie stoję po stronie osoby której dotyczy wniosek o przymusowe leczenie. Moją rolą jest obrona tej osoby oraz
Odszkodowanie za zakażenie i rozwój sepsy otrzymamy, gdy wykażemy, że choroba jest wynikiem błędu medycznego. Błędem takim będzie zarażenia pacjenta skutkujące sepsą, np. w wyniku użycia niesterylnego sprzętu lub braku zachowania innych zasad higieny. Także jeżeli zbyt późne wykrycia sepsy przyczyni się do zgonu pacjenta
kN6fPHy.